Thursday, July 24, 2025

के श्रीकृष्णमा चारै वर्णका गुणहरूको समावेश थियो ?

श्रीमद्भगवद्गीता सनातन  धर्मको एक महान दार्शनिक ग्रन्थ हो, जसमा भगवान् श्रीकृष्णले अर्जुनलाई युद्धभूमिमा जीवन, धर्म, कर्म भक्तिको गूढ रहस्यहरू बताउनु भएको छ। गीता .१३ मा श्रीकृष्ण भन्नुहुन्छ:

"चातुर्वर्ण्यं मया सृष्टं गुणकर्मविभागशः।"
यस श्लोक अनुसार, समाजलाई चार वर्णमा विभाजन गर्ने व्यवस्था भगवानले  गुण (सत्त्व, रज, तम) कर्म (व्यवहार/कार्य) को आधारमा गर्नुभएको हो, जन्मको आधारमा होइन।

जब श्रीकृष्णले स्वयं वर्ण व्यवस्था गुण कर्मका आधारमा गर्नुभयो भने, के उहाँमा ती चारै वर्णका गुणहरू थिए?  मलाई लाग्छ  निःसन्देह थिए भगवान् श्रीकृष्ण पूर्ण पुरुषोत्तम हुनुहुन्छ, उहाँमा सबै प्रकारका गुणहरूको समावेश पाइन्छ। अब हामी चारै वर्णका विशेषता अनुसार श्रीकृष्णका जीवन घटनाहरूको विश्लेषण गर्दै यो पुष्टि गर्छौं।

. ब्राह्मण:  ज्ञान, सत्य, अध्यात्म संयम

ब्राह्मणको प्रमुख धर्म भनेको ज्ञानको खोज प्रसार हो। आत्मसंयम, वेद-अध्ययन, ध्यान, सत्यको पालन ब्राह्मणका गुण हुन्। श्रीकृष्णले कुरुक्षेत्रमा अर्जुनलाई जीवनको रहस्य बताउँदै गीता उपदेश दिनुभयो। गीता एक यस्तो ग्रन्थ हो जसले ब्रह्मविद्या, कर्मयोग, भक्तियोग, ज्ञानयोगको शिक्षा दिन्छ।
त्यसैले, श्रीकृष्णमा ब्राह्मणको गुण उच्चतम स्तरमा देखिन्छ।

. क्षेत्रीय : पराक्रम, युद्धकला, धर्म न्याय

क्षेत्रीयले समाजको रक्षाका लागि युद्ध गर्नु पर्दछ, अन्यायको विरोध गर्नुपर्छ। श्रीकृष्ण यद्यपि युद्धमा आफैं लड्नु भएन, तर उहाँले धर्मपक्षमा दृढ भूमिका निभाउनुभयो। अर्जुनको सारथी  बनेर, नीति रणकौशलको प्रयोग गरेर कौरवहरूमाथि विजय प्राप्त गर्न मद्दत गर्नुभयो।
यो  क्षेत्रीय गुणको उदाहरण हो।

. वैश्यकृषिकर्म, व्यापार, पशुपालन

वैश्यको धर्म आर्थिक प्रबन्ध होव्यापार, कृषिकर्म गोपालन। श्रीकृष्ण बाल्यकालमा ग्वालाको रुपमा कृषिकर्म, पशुपालनमा लाग्नु भो यो  वैश्यको गुण थियो।

. शूद्रसेवा, समर्पण, सहकार्य

शूद्रले समाजको सेवा गर्छ। अन्यको सहयोगी बन्ने, सेवा गर्ने यस वर्णको विशेषता हो। श्रीकृष्णले कुरुक्षेत्रमा अर्जुनका रथका सारथी बन्नुएक राजकुमारका निम्ति सेवक बन्नु, एकदमै उच्च सेवा भाव दर्शाउने कर्म हो। यो भूमिकाले  शूद्रको भावलाई पनि उहाँमा देखाउँछ।

त्यसैले भगवान् श्रीकृष्ण कुनै एक वर्णमा मात्र सीमित हुनु हुन्नथ्यो उहाँ सर्वगुणसम्पन्न हुनु हुन्थ्यो ब्राह्मणको ज्ञान, क्षत्रियको शौर्य, वैश्यको पालनकर्म, शूद्रको सेवा भावनायी सबै गुणहरू उहाँमा समानरूपले विकसित थिए।
श्रीमद्भगवद्गीतामा वर्ण व्यवस्था जन्म होइन, गुण कर्म को आधारमा बनाइएको भन्ने कुरालाई स्वयं श्रीकृष्णले आफ्नो जीवनबाट प्रमाणित गर्नुभएको छ।

 


Sunday, May 18, 2025

बिरबलको धर्को

 


अकबर-बिरबल प्रसंगमा अकबरले कहिलेकाही गम्भिर प्रश्न सोध्ने त कहिलेकाही बिरबललाइ अप्ठ्यारोमा पार्न सोधिएका उट्पट्याङ प्रश्नहरुको पनि प्रसंगहरु आउछन् | बिरबलको जवाफले उनलाई अवाक बनाउछ सधैं | बिरबलको जवाफले समाजलाई संदेश पनि दिन्छ |ती सवाल जवाफ मध्ये एउटा यो बिरबलको धर्को पनि हो |
अकबरको प्रश्न हुन्छ : अकबरले श्यामपाटीमा चकले एउटा धर्को तान्छन | सबैलाई प्रश्न सोध्छन्, यो धर्कोलाई नछोई  छोटो बनाऊ| जो पनि आउछ त्यो धर्कोलाई छोटो बनाउन मेटाउन खोज्छ | अकबरले सबैलाई प्रश्नको शर्त सम्झाउछन् कि धर्कोलाई नछोई छोटो बनाउने | कसैले पनि त्यो नमेटाइकन छोटो बनाउन नसक्ने जिकिर गर्छन् | अकबर प्रश्न गर्छन् सबै भारदारहरुलाई, के बिरबलले सक्छन त ? उनले पनि सक्दैनन् भन्ने एक स्वर आउछ | सधै बिरबललाई प्रश्नको उत्तर दिने मौका शुरुमै दिने र उसलाई अब्बल कहलाउने तपाइँहरुले आरोप लगाउनु हुन्थ्यो | आज उनलाई अन्त्यमा यो प्रश्न सोध्छु त्यसो त तपाइँहरुको आरोप जस्तो अरुबेला पनि उनलाई शुरुमै उत्तर दिने मौका दिएको थिइन| प्रसङ्गवस बिरबल कतै हुन्छन् र उनलाई डाकिन्छ | अकबरले प्रश्न दोहोर्याउछन् श्यामपाटीको धर्कोलाई नछोइकन छोटो बनाउन | बिरबल फटाफट श्यामपाटी तर्फ जान्छन र चकले अकबरले कोरेको धर्को नजिकै अर्को लामो धर्को कोरी दिन्छन | अकबर तिर फर्केर मुसुक्क हास्छन्, ‘हजुरको धर्को नछोइकन छोटो भएन त सरकार ?’ अकबर अरु भारदारतिर फर्की मुसुमुसु हास्छन् |
हामी र हाम्रो समाज कता गैरहेको छ ? अरुलाई नराम्रो बनाएर आफूलाई राम्रो देखाउन खोज्ने हामी र हामिले बिगारेको हाम्रो  संस्कार कहिले बिरबलको जस्तो लामो धर्को हुने | हामी कहिल्ल्यै अरु भन्दा राम्रो बन्ने प्रयास गरेनौ बल्की अरुको खुट्टा तानेर राम्रो बन्न खोज्यौं | यसरी समाजले कहिल्ल्यै फड्को मार्दैन सधैं उल्टो बाटो तिर उन्मुख बनाउछ | यो हामी सबैले महसुस गरेकै हो, नतिजाले त्यही भन्छ | १९८० ताका हामीसंगै थिए चीन, कोरिया अनि जापान | उनीहरुको आफू राम्रो बन्ने  संस्कार (अरुको खुट्टा नतान्ने) ले  गगनचुम्बी भए हामी खाल्डो खन्दै पाताल प्रवेश गर्न  थाल्यौ |
संस्कार तल देखि माथि र माथि देखि तल जहाँ पनि अद्योगति तिरै देख्छु केही अपवाद बाहेक| सरकार परिवर्तन के भएको हुन्छ, सत्ताको मोहले denial stage मा रहेका नेताले भोलि देखि नै यो सरकार टिक्दैन भन्दै हिड्छन् | प्रतिपक्षले  यो सरकारलाई कसरी रचनात्मक तरिकाले जनताको हकहितका लागि पृष्ठपोषण गर्ने भन्दा पनि कसरी सरकार ढाल्ने तिर उन्मुख देखिने | सत्तामा रहेका पनि देश र जनताको हितमा काम गर्ने भन्दा नि म्युजिकल चेयरमा म छुटी पो हाल्छु कि भन्ने त्रासमा रही राख्ने, सरकारमा रहुन्जेल सम्म आफ्नो कर्तव्य पूरा गरौ भन्दा पनि प्रतिपक्षप्रति औला ठडाएर काम गर्न दिएनन् भन्ने | हामी जनता पनि उस्तै; त्यस्तै व्यक्तिलाई चुन्छौ अनि नेताले देश बिगारे भनेर कफी गफमा  चिन्ता टोपली हाल्छौँ | हामी जनता पनि अधिकारको अनावश्यक हल्ला गर्छौ तर आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दैनौ, मेरो कर्तव्य पनि छ र मेरो त अधिकारै अधिकार मात्र पो हो भन्ने भ्रम हामीबाट पनि हट्नु जरुरी छ | कर्तव्य सधै उच्च स्थानमा रहन्छ अधिकार भन्दा | सामाजिक संजालमा विरलै पाइन्छ होला नागरीकले आफ्नो देश प्रतिको कर्तव्य निभाएको केवल यस्तो भएन उस्तो भएन मात्र गुनासो देख्छु र अधिकार खोजेको मात्र देख्छु | यो व्रहमाण्डमा जसको पनि सीमितता छ फरक केवल कति ठुलो र कति लामो भन्ने मात्र हो | आफ्नो सीमितताको महत्व बुझी थोरै समयमा उच्चतम कार्य  कसरी पूरा गर्ने ध्यान कति दिन सक्छौ हामी ? सधै यो प्रश्न गर्न सक्नु पर्छ हामीले आफूलाई | लोकतन्त्रमा एउटा सुन्दर पक्ष भनेको  वाक स्वतन्त्रता हो तर यसको पनि सीमा छ, मर्यादा छ | यसको दुरुपयोग गरी उच्छृङ्खलता प्रहसन गर्यौ | कार्यालयमा सेवाग्राही आउनु हुन्छ, तिम्रो कार्यालय कति फोहोर हो ? प्रश्न गर्नु हुन्छ तर आफूले खाएको खैनी नजिकै रहेको डस्टबिनमा नफाली भित्तामा थुकी दिनु हुन्छ | अरुलाई प्रश्न गर्दा आफू पनि पहिले संस्कारित हुनु जरुरी छ | जनता संस्कारित नभए नेता संस्कारित हुँदैनन् कर्मचारी संस्कारित हुँदैनन | त्यही जनताकै गर्भबाट नेता जन्मेका हुन् त्यहीबाट कर्मचारी आएका हुन् | आकाश तिर फर्केर थुक्दा बिचार गर्नु पर्छ |

जबसम्म अकबरको धर्को मेटाउने कोशिश गर्छौ तबसम्म देशको प्रगति हुनेवाला छैन | देशको रुपान्तरण बिरबलको धर्कोले  गर्छ | बिरबलको धर्को कोर्न आजै देखि आफैबाट शुरु गरौँ: सुन्दर समाजको निर्माण अवश्य हुन्छ, देशले प्रवेग प्राप्त गर्छ  प्रगतिपथको |

Sunday, July 10, 2022

कन्चनजंघा सर्किट: १० दिनको यात्रा (भाग १)

 


पहिलो दिन
आज कंचनजंघा सर्किट घुम्न मन लाग्यो र आज भन्दा ६  वर्ष अघिको पललाई स्मरण  गर्न मन लाग्यो | कार्तिक महिनाको अन्तिम हप्ता तिर हो २०७३ सालको | जीवनमा एउटै बेस क्याम्प गएको छु त्यो हो कंचनजंघाको दक्षिणी बेस क्याम्प ओक्ताङ जुन ४५०० मी. भन्दा माथि छ | यो सर्किट पूरा गर्न दश  दिन लागेको थियो जुन अत्यन्तै दुस्साहसी काम थियो | तीन जना डाक्टरहरु : म, दीपक बन्जाडे जो अहिले हाडजोर्नी विषयमा धरानबाट एम एस गरी सकी भरतपुर् अस्पतालमा काम गरिरहेका छन् , सोनिङ लामा पनि अहिले हाडजोर्नी विषयमा धरानमा एम एस गर्दै छन्  र एकजना भरिया दाइ इन्द्र बुढाथोकी जो ताप्लेजुंग स्वास्थ्य कार्यालयमा कार्यरत छन् | ताप्लेजुङको  फुङलिङ  बजारबाट बिहान ५ बजे तिर सुकेटार उक्ली अनि  देउराली हुँदै  गाडीमा ओरालो लाग्यौ लालिखर्क हुँदै फावाखोला सम्म पुग्यौ | त्यहा चिया नास्ता खाई पदयात्रा शुरु भयो र एक  घण्टामा ओरालो झरी  फावाखोला तरयौ |

फावाखोलाबाट उकालो लाग्यौ  र बीचमा सिकैचामा खाना खाइयो – दिपकको फाटेको थियो  जुत्ता, सिलायौ |  उकालो चढ्यौ, टोपी खस्ने उकालो चढ्यौ र शिरमा तेल्लोक र सिकैचाको सिमानामा फोटो खिच्यौ | यी दुइ गाउँको सिमाना एउटा गोरेटोले छुट्ट्याएको रहेछ | यस सिमानालाई सिन्चेबु भन्ज्याङ भन्दा रहेछन् |  त्यहाँ बाटो पारी तेल्लोकमा खाजा  खायौ, १० बर्षे नानीको आर्ट पनि हेर्यौ | यात्रा अगाडी बढायौ र पेदाङमा एक लाहुरे बाको घरमा बास बस्यौ र हलुवावेदको रक्सी खायौ लोकल कुखुराको मासु संग र लाहुरेबाको लाहुरे जीवनी सुन्दा चकित भयौ |

दोश्रो दिन

पेदाङबाट अर्को दिन बिहानै हिड्यौ  याङपाङ तिर | याङपाङको रिंगटा लाग्ने भिर पार गरी एउटा चौतारीमा  आराम गर्यौ |  अगाडी पुगी बिस्कुट चिया खायौ र कुम्भकर्ण लाई क्यामरामा कैद गर्यौ | ओरालो झर्दा  तल एउटा झरना देख्यौ र झोलुंगे पुलमामा फोटो खिच्यौ | उकालो चढ्यौ  र तेर्सो बाटो लागि मामंखे पुग्यौ र स्वास्थ्य चौकीको निरीक्षण गर्यौ |  त्यहा बाट याम्फुदिन लागे पछी जंगलै  जंगल ठाउ ठाउमा अलैची बगान टहल्दै काबेली खोलाको तीरै तीर  लाग्यौ | पछिलो १ घण्टामा याम्फुदिन पुग्यौ | सानो खुला मैदान पायौ जहाँ प्रहरी चौकी पनि रहेछ, प्रहरी साथीहरु संग भलाकुसारी गर्दै चिया खायौ र साना नानी बाबुहरुको तस्बिर कैद गरी हाम्रो  स्वास्थ्य चौकीको स्टाफको  घर आराम गर्यौ | कुरा गर्ने क्रममा एकजना आमै दमले थला परेको कुरा निकाले स्टाफ भाइले | माथि छिमेकमा ती  आमैलाइ हेर्यौ र अस्पतालमा  उपचार गर्नु पर्ने सल्लाह दियौ | अस्पताल मरी गए जान्न भन्ने आमैको लागि त्यहाँको स्वास्थ्यकर्मीलाई भनेर आवश्यक औषधी फुङलिङबाट ल्याउन सल्लाह दियौ र फर्क्यौ वासस्थान तिर | स्टाफ भाइले बंगुरको मासु र  तोङ्वा खुवाए | दुई दिनको यात्रामा याम्फुदिन पुग्दा थकान केही थियो होला त्यसैले मस्त निद्रा लागेछ |

तेश्रो दिन

तेश्रो दिन याम्फुदिनबाट बिहानै उकालो चढ्यौ र  माथि भोटेगाउ पुगी पिठोको खाजा खायौ | त्यहाँका भोटेहरुले आफुलाई शेर्पा भन्न रुचाउदा रहेछन | बाबु बाजेको पाला देखि भोटे थर लेखेकोले उनीहरुको नागरीकतामा पनि भोटे थर रहेछ | दुई  घण्टाको तेर्सो बाटो  हुदै  उकालो चढे पछि एउटा छाप्रो आयो त्यहा खाना खायौ | पसीना पखाल्यौ नुहाएर |  लास्सेको उकालो - अत्यन्तै उकालो, टोपी खस्ने उकालो चढ्यौ, कहिल्यै नसकिने उकालो | यस्तो उकालो कहिल्यै नचढेको अनुभूति गरायो | जति चढे पनि नसकिने त्यो उकालो विस्तारै विस्तारै चढ्यौ | पारीका पहाडहरुलाई नियाल्दै तिनको मानव आकृति संग तुलना गर्दै उकालो चढ्यौ | साँझ ६ बजे तिर  लास्से भन्ज्यांग आइ पुग्यौ | यो खुल्ला मैदान थियो | उत्तरमा कुम्भकर्ण सुन जस्तै टल्केको थियो | सांझको बास त्यही बस्यौ | खाना चै मीठो थिएन तर पनि भोक मार्न खानु बाध्यता थियो | रातीको जाडोलाई हाम्रो स्लिपिंग ब्यागले त्यति थेग्न सकेन जाडोले राम्रै सेक्यो हामीलाई |

चौथो दिन

भोली बिहान उत्तर तिर कुम्भकर्ण हिमाल टल्केको  देखियो | त्यसलाई क्यामरामा कैद गरे |  त्यसैलाई हेर्दै हामी अघि बढ्यौ | लास्से भन्ज्याङबाट पदयात्रा शुरु गर्दा नगर्दै ठुलो पहिरो रहेछ | यसले बाटो खाएछ | पहिरोको शिर हुदै माथि पुगी फेरी तल झर्यौ बाटोको अर्को भाग समात्न | मुस्किलले त्यो बाकी बाटो समायौ|   चार पांच  घण्टाको दौरान पछि  खोलाको छङछङको आवाज आयो | यो तोरोङदेन खोला रहेछ | एकै छिन खोला नियाल्दै  तोरोङदेन पुग्यौ | तोरोङदेनमा दुई तीन ओटा होटल रहेछन | एकजना दाइको होटलमा चौरीको सुकुटी रहेछ | चौरीको सुकुटी अनि स्थानीय हरियो तरकारीसंग भात राम्रै खायौ र लास्से भन्ज्याङको खानालाई बिर्साउने गरी धित मारेर खाना खायौ | क्यामराको ब्याट्री पावर कम भएकोले अर्को होटलमा विशेष अनुरोध गरेर रिचार्ज गर्यौ सोलार पावरबाट |  त्यहा खाना खाएर बिस्तारै हल्का उकालो लाग्यो | थोरै उकालो, थोरै ओरालो अनि तेर्सो गर्दै खोलाको किनारमा पनि पुग्दै पद यात्रा अगाडी बढ्यो | चेराम पुग्नु केही समय अघि ड्याम जस्तो देखिन्थ्यो कन्चनजंघाको दक्षिणी भाग | बाटोमा चौरीका बथानलाई नियाल्दै  सांझ ६ बजेतिर चेराम पुग्यौ |

चेराममा ४/५ ओटा होटल भए पनि एउटा होटलमात्र खुलेको थियो | हामी बाहेक अरु पदयात्री पनि थिए | भरियाबाट पथप्रदर्शक भएका साथीहरुको रमाइलो गफ साथमा तोङ्वा, अगाडी तातो चुल्हो | अत्यन्तै रमाइलो वातावरण थियो | एक प्लेटको चार सय  रुपैया पर्ने फ्रेन्च फ्राई  पनि खायौ | चौरीको सुकुटी पनि खायौ | राती एघार बजे तिर आराम गर्यौ |

पाँचौ दिन

हिजो राती सुत्नु भन्दा अगाडी खाजाको व्यवस्था गर्न भनेका थियौ होटल वालालाई | चियापत्ती बनाइ  दिउं ? भन्नु भो, हामी अलमल पर्यौ; चियापत्ती ! चपाती भन्न खोज्नु भएको रहेछ, हुन्छ भन्यौ | भोलि पल्ट बिहान ओक्ताङ बेस क्याम्प तिर लाग्यौ | 

४००० मी. भन्दा माथिको हाइट हिड्न अलिक कठिन भो र पनि बिस्तारै हिड्यौ |  खुल्ला चौर, माथि डांडामा नाउरका बथान, छेउमै चौरीका झुण्ड अनि पोखरी  र उत्तर तिर सेतो हिमाल – दृश्य साह्रै मनमोहक थियो, यही त होला नि शांग्री-ला भनेको अनुभूति भयो | यो ठाउ थियो राम्जेर | त्यहाँ चिया खाई  ओक्ताङ  बेस तिर लाग्यौं |


केही घण्टाको हिडाई पछि सुन्दर हिमाल कंचनजंघा साथै कुम्भकर्ण आफ्नै आखा अगाडी उभिएको देखे र तल यालुङ ग्लेसियर | अत्यन्तै हर्ष उल्लासमय वातावरण थियो | यो थियो कन्चनजंघाको दक्षिणी बेस क्याम्प- ओक्ताङ | ओक्ताङको उचाइ ४७४० मी. रहेछ |  कन्चनजंघाको मुख्य चुचुरोको उचाइ ८५८६ मी. छ  | यो विश्वको तेश्रो अग्लो हिमाल हो | कन्चनजंघाको ४ ओटा चुचुरा छन् – वेस्ट, मेन, सेन्ट्रल  र साउथ | 







कुम्भकर्णको उचाइ ७७१० मी. छ | यो  विश्वको ३२औ अग्लो हिमाल हो | यसलाई जन्नु वा फक्ताङ्लुङ् पनि भनिन्छ | यस बेसमा पुस अप पनि गर्न छोडिएन |पुस अप गर्दा अत्यन्तै आनन्द पनि आयो |


ओक्ताङमा शिवजीको  मन्दिर पनि रहेछ | शिवजीको दर्शन गर्यौ र आशिर्वाद पनि थाप्यौ | त्यहाँ एउटा चार रुले कापी रहेछ जसमा आएका मानिसहरुले आफ्नो टीमको नाम लेख्दा  रहेछन हामीले पनि त्यसै गर्यौ | कन्चनजंघा र कुम्भकर्ण हिमाललाई पृष्ठभूमिमा राखेर फोटाहरु खिच्यौ र शिवजीको मन्दिर  छेउ पनि फोटाहरु खिच्यौ | इन्द्र र मैले आफ्नो श्रीमतिलाई कति माया गर्छौ भनेर पनि भाव पोख्यौ | हामी तीन जनाले ज्याकेट

लगाएका थियौ इन्द्रले कोट लगाएको थियो | ऊ नै होला पहिलो व्यक्ति होला  जो कन्चनजंघा बेस क्याम्प पुगेको कोट लगाएर |  एक  घन्टाको समय बिताई दुवै हिमालसंग बिदा मागी शिवजीसंग आशिर्बाद थापी चेराम फर्क्यौ| बाटोमा मलाई हिड्न निकै गाह्रो  भो | ज्वरो पनि आएछ | जीउ फतक्कै गलेछ |जसोतसो चेराम पुग्यौ | माथि कोठामा जाने क्रममा उज्यालो नभएकोले मोबाइलको टर्च बालौ भनेको तल खस्यो त्यो पनि                                                                            पानीमा | इन्द्रले लिएर आयो स्क्रीन चर्केको रहेछ |                                                                            पानीलाई कपडाले
सोसी  झिनो आसमा झोलामा राखे मोबाइल |

नोट : बेस क्याम्पबाट सेलेल चुचुरो हुँदै घुन्सा झर्दै घुन्सा देखि फर्किदा कहाली लाग्दा क्षणहरुलाई भाग २ मा पस्किने वाचा गर्दै फेरी भेट्ने वाचा पनि गरे है 



के श्रीकृष्णमा चारै वर्णका गुणहरूको समावेश थियो ?

श्रीमद्भगवद्गीता सनातन   धर्मको एक महान दार्शनिक ग्रन्थ हो , जसमा भगवान् श्रीकृष्णले अर्जुनलाई युद्धभूमिमा जीवन , धर्म , कर्म र...